Πρώτη μέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς και γονείς μαθητές και εκπαιδευτικοί λένε ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Οι αγιασμοί σημαδεύτηκαν από κινητοποιήσεις εναντίον των συγχωνεύσεων τμημάτων με τους γονείς να ζητούν να καλυφθούν τα κενά και καταγγέλλουν το υπουργείο Παιδείας ότι αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν αριθμούς.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από την άλλη, στην καθιερωμένη ενημέρωση των δημοσιογράφων υποστήριξε ότι οι διαμαρτυρίες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και παρουσίασε μία… δική του εικόνα ομαλής λειτουργίας των σχολείων.
Αν συγκρίνουμε τις δημόσιες δαπάνες παιδείας με το ΑΕΠ θα διαπιστώσουμε ότι αυτές (το 2024) παραμένουν στο 2,8%, καταγράφοντας μάλιστα και μια μικρή πτώση (-0,1) από το περσινό ποσοστό (2,9%)
Ανέφερε μάλιστα ότι η Ελλάδα έχει καλύτερη αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό και ότι φέτος η κυβέρνηση διόρισε τους περισσότερους εκπαιδευτικούς από ποτέ, χωρίς ωστόσο να κάνει λόγο για τα χιλιάδες κενά ή για τους αναπληρωτές που έχουν μείνει εκτός τάξεων εξαιτίας των συγχωνεύσεων.
2.000 παραιτήσεις στα ιδιωτικά μέσα σε μία τριετία
Αλλά και στα ιδιωτικά σχολεία η κατάσταση δεν μοιάζει πολύ καλύτερη καθώς η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) καταγγέλλει με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς ότι από τη μία η κυβέρνηση επιδιώκει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της κυβέρνησης και από την άλλη οι εκπαιδευτικοί στον ιδιωτικό τομέα βιώνουν εξαιρετικά κακές συνθήκες.
Κατάληψη γονέων και μαθητών στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας στη Δ. Αττική/ Πηγή: 902.gr
Την τελευταία τριετία έχουν παραιτηθεί 2.000 εκπαιδευτικοί εξαιτίας των κακών συνθηκών παρά το γεγονός ότι έτσι μηδενίζονται τα μόριά τους για τον πίνακα ΑΣΕΠ, ανέφερε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γιώργος Χριστόπουλος.
«Είναι πολύ κρίσιμο το ζήτημα ότι μεταφέρεται χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης στα ιδιωτικά συμφέροντα, γιατί αυτό είναι ένας παράγοντας ανισότητας -κοινωνικής, οικονομικής και εκπαιδευτικής. Αυτό έχει νομοθετικούς σταθμούς, με πρώτο την ισοτίμηση των πτυχίων των κολεγίων με αυτών των ΑΕΙ, δεύτερο τον νόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση […] τρίτο την καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής […] τέταρτο την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και πέμπτο κάτι που θα νομοθετηθεί, ήταν στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ και είναι η ελεύθερη γονεϊκή επιλογή και επιβολή των voucher που θα απομυζήσει πόρους από τη δημόσια στην ιδιωτική εκπαίδευση», ανέφερε -μεταξύ άλλων – ο κ. Χριστόπουλος.
Μιλώντας για τα αιτήματα του κλάδου που εκπροσωπεί, τόνισε ότι «το σημαντικότερο είναι η αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου, η αυστηροποίηση της εποπτείας των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας στα ιδιωτικά σχολεία, ο έλεγχος ποιότητας».
Ξεχείλωμα της παρανομίας
Παράλληλα έκανε λόγο για «ξεχείλωμα της παρανομίας», καταγγέλλοντας ότι εκπαιδευτικοί «υποχρεώνονται με την απειλή απόλυσης» να μένουν στον χώρο εργασίας τους μέχρι το απόγευμα και το βράδυ, ή και να δουλεύουν δωρεάν τα Σαββατοκύριακα, σε διακοπές και αργίες.
Παρά το γεγονός ότι ο κ. Παύλος Μαρινάκης προσπάθησε να διασκεδάσει για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις σε σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα, η αλήθεια είναι ότι οι δαπάνες για την Παιδεία αντί να αυξάνουν μειώνονται, και βρίσκονται κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Υποχρηματοδότηση
Αν συγκρίνουμε τις δημόσιες δαπάνες παιδείας με το ΑΕΠ, που είναι και ο διεθνής δείκτης σύγκρισης, θα διαπιστώσουμε ότι αυτές (το 2024) παραμένουν στο 2,8% του ΑΕΠ, καταγράφοντας μάλιστα και μια μικρή πτώση (-0,1) από το περσινό ποσοστό (2,9%) ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός δείκτης στις δαπάνες αυτές κυμαίνεται στο 5%-5,5%, τα τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με την έκθεση «Education at a Glance 2024» το 2022, η μέση δημόσια δαπάνη της ΕΕ για την εκπαίδευση έφτασε το 9,5% της συνολικής δημόσιας δαπάνης. Οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση φαίνεται να έχουν σταθεροποιηθεί σε γενικές γραμμές στην ΕΕ, τόσο ως ποσοστό του ΑΕΠ όσο και ως προς τις συνολικές δημόσιες δαπάνες.
Σταθερά η χώρα μας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τις εκπαιδευτικές δαπάνες ως ποσοστό επί των συνολικών δημοσίων δαπανών (7,2% έναντι 9,5% στην ΕΕ).
Τα στοιχεία γενικότερα αποτυπώνουν ένα πολιτικό μοτίβο που δείχνει ότι η Ελλάδα δίνει μεγαλύτερο βάρος στην εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια και λιγότερο στην ενίσχυση της Υγείας και της Παιδείας.
