Έναν χρόνο μετά, σχεδόν μέρα με τη μέρα από το βράδυ της τραγωδίας, και τα κόμματα της Ελληνικής Βουλής, που συμμετείχαν στην Εξεταστική Επιτροπή, κατέληξαν σε επτά διαφορετικά πορίσματα. Προφανώς οι πολιτικοί, κατώτεροι των περιστάσεων, ιδιαίτερα των κομμάτων εξουσίας, δεν ήταν σε θέση να υιοθετήσουν ένα κείμενο στο οποίο θα συνυπήρχαν η κοινή λογική, το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, η συλλογική θέση περί Νεμέσεως, καθώς και η κοινά – πλέον – αποδεκτή άποψη περί συλλογικής ευθύνης των πολιτικών ελίτ, που άσκησαν εξουσία από τότε που συναποφασίστηκε ο εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας.
Όσο λοιπόν απαράδεκτή είναι η αδυναμία (βλέπε ανικανότητα) να καταλήξουν οι πολιτικοί σε ένα κοινό πόρισμα για τις ευθύνες, αν και είναι εξόφθαλμη η ενοχή που βαραίνει εκείνους που διαχειρίστηκαν τον ΟΣΕ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά και την πώληση της χρήσης του δικτύου στην Hellenic Train, άλλο τόσο απαράδεκτή ήταν η στάση των κομμάτων εξουσίας ως προς τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής για τον καταλογισμό ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ούτε η Νέα Δημοκρατία, στα χέρια της οποία εξερράγη η θρυαλλίδα, ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη θητεία του οποίου άρχισε να μετρά αντίστροφα ο χρόνος, δεν επέδειξαν το απαιτούμενο πολιτικό θάρρος, αποφεύγοντας να αναλάβουν την ευθύνη των πολιτικών επιλογών τους, με το να προτείνουν πριν απ’ όλους και στο όνομα όλων, τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής. Η Ελληνική Λύση και το ΚΚΕ πρωτοστάτησαν. Το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε αργότερα και μίλησε για Προανακριτική Επιτροπή. Οι άλλοι, οι της εξουσίας εραστές, απέφυγαν τα δύσκολα παραμένοντας στα τετριμμένα και όταν είχαν πλέον εκτεθεί ήδη, τότε συναποφάσισαν να συμμετέχουν. Αιδώς, Αργείοι.
Λίγα εικοσιτετράωρα από τη στιγμή που η Βουλή συνομολόγησε το απίστευτο, το ότι της είναι αδύνατον να καταλήξει σε κοινό πόρισμα, έρχεται και το εκ των υστέρων εγχείρημα εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλευτούν τον κοινό πόνο και τη συλλογική θλίψη.
Οι πρώτοι λόγω Κώστα Αχιλλέα Καραμανλή, υπουργού Μεταφορών, ο οποίος με ύφος θιγμένο δήλωσε στη Βουλή, λίγες ημέρα πριν την τραγωδία, πως πρέπει να ντρέπονται και πως εγκληματούν όσοι μιλούν για προβλήματα ασφαλείας στους ελληνικούς σιδηροδρόμους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Οι δεύτεροι λόγω Χρήστου Σπίρτζη, ο οποίος θα έπρεπε να είχε διαχειριστεί την υλοποίηση της σύμβασης 717.
Η ανικανότητα ενός κράτους κοτζαμπάσηδων είναι διαχρονική ασφαλώς. Η ανοησία επίσης.
Επανερχόμαστε στο σήμερα. Είναι προφανές και αποτελεί πλέον βασική παρακαταθήκη στη συλλογική συνείδηση πως από τα πρώτα λεπτά της τραγωδίας καταγράφηκε η προσπάθεια της εξουσίας να συγκαλύψει κατά το δυνατόν τις ευθύνες για τους 57 νεκρούς στο δυστύχημα των Τεμπών.
Η άοκνη προσπάθεια της Μαρίας Καρυστιανού συνετέλεσε στη διαμόρφωση μίας γενικά αποδεκτής συνολικής εικόνας περί των προσπαθειών συγκάλυψης και απόκρυψης ή καταστροφής αποδεικτικών στοιχείων.
Τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθίσταται σαφές πλέον πως η υπόθεση Τέμπη θα ακολουθήσει μία αυτόνομη δυναμική και μία δική της διαδρομή, στο τέλος της οποίας θα υπάρξει και πολιτικό κόστος, αλλά και καταλογισμός ευθυνών σε προσωπικό επίπεδο.
Είναι, επίσης, προφανές πως για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω, θα πρέπει να συσταθεί Προανακριτική Επιτροπή, της οποίας τα συμπεράσματα θα κατατεθούν στη Δικαιοσύνη, η οποία με τη σειρά της θα καταλογίσει ευθύνες. Αν κάποιες από αυτές αφορούν κοινοβουλευτικούς, τότε θα ακολουθηθεί η προδιαγεγραμμένη από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής διαδικασία. Ποια είναι αυτή; Το πόρισμα της Προανακριτικής κοινοποιείται στην Ανώτατη Δικαιοσύνη, η οποία καταλήγει ως προς το κατά πόσο κοινοβουλευτικοί κατηγορούνται για αδικήματα. Οι φάκελοι επιστρέφουν στο Κοινοβούλιο και ακολουθείται η προβλεπόμενη διαδικασία σύστασης Ειδικού Δικαστηρίου.
Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε. Η Βουλή θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει την ευθύνη να ασκήσει καθήκοντα Εισαγγελέα, όπως ο Κανονισμός της και το Σύνταγμά της επιτάσσει όσον αφορά τον εντοπισμό ευθυνών σε κοινοβουλευτικά πρόσωπα. Μιλάμε για μία τραγωδία η οποία αποκάλυψε, σε όλα τα επίπεδα, την κατάντια του ελληνικού κράτους. Κάποιοι και όχι οι κατώτεροι σμπίροι, αλλά εκείνοι που αποφάσισαν, υπέγραψαν και διαχειρίστηκαν τους μηχανισμούς υλοποίησης σχεδίων και αποφάσεων, θα πρέπει να πληρώσουν στο ακέραιο το αντίτιμο της ανικανότητας, ολιγωρίας και αδυναμίας που τους καταλογίζει το ανακριτικό υλικό.
Και για να παραμείνουμε στη θλιβερή πολιτική πραγματικότητα, σε μία τόσο σημαντική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για τα Τέμπη, ο μεν Πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, άρτι αφιχθείς εξ Αιγύπτου όπου και επί διήμερο διασκέδασε (με τη χορηγία του Έλληνα φορολογούμενου) στην Όαση της Σίβα, προτίμησε να παραστεί στην υποδοχή των τριών νέων ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού στον Μαραθώνα για να αποφύγει τα δυσάρεστα. Ο δε Στέφανος Κασσελάκης, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα της συζήτησης στη Βουλή, εξασκείτο για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου αφού, ως γνωστόν, κατετάγη. Και οι δύο δικαιολογημένα απόντες, όπως λέμε.
