Η Μαρία Φαραντούρη έδωσε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Marie Claire. Μεταξύ άλλων η σπουδαία ερμηνεύτρια μίλησε για την πολυομυελίτιδα με την οποία ήρθε αντιμέτωπη από μικρό παιδί αλλά και τις μνήμες που έχει από εκείνη την περίοδο στα νοσοκομεία.
Μήπως και παλαιότερα δεν υπήρχε bullying απέναντι στους πιο αδύναμους;
«Στην εποχή μου, όχι. Πάρτε εμένα που είχα την πολιομυελίτιδα. Δεν γινόταν καν υπαινιγμός! Τίποτα! Ποτέ! Το συνήθιζαν ότι μπορεί να υπάρχουν και παιδιά που να μη βλέπουν, να μην ακούν καλά ή που να έχουν, όπως εγώ, μια μικρή ανισορροπία στο περπάτημα», απαντά η Μαρία Φαραντούρη.
«Εγώ την καραντίνα – που λέμε τώρα για τον Covid – όταν τη βίωσα, ήμουν πολύ μικρό παιδί, δυόμισι χρόνων, δεν είχα συνείδηση. Το μικρόβιο εκδηλώθηκε με γρίπη, πολύ πυρετό κτλ. Όταν πέρασε η γρίπη, πήγα να περπατήσω και δεν μπορούσα. Το πήραμε εγώ και δύο-τρία άλλα παιδιά στη γειτονιά που δεν προλάβαμε να κάνουμε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας. Ήταν το ‘50-51», περιγράφει η δημοφιλής τραγουδίστρια.
«Θυμάμαι ότι δεν άφηναν τους γονείς μου να μπουν μέσα στο νοσοκομείο. Με έβλεπαν από ένα παράθυρο και φώναζαν «Μαιρούλα, Μαιρούλα!». Ήμουν ένα χρόνο στο Παίδων. Μετά που γύρισα στο σπίτι, δεν μιλούσα. Ξέρετε τι σημαίνει να αποχωρίζεσαι δύο χρόνων τους γονείς σου;
Σιγά-σιγά με την αγάπη και την αγκαλιά τους άρχισα να μιλάω. Είχα έναν πολύ ευαίσθητο πατερούλη. Κεφαλλονίτη. Και όταν ερχόταν από τη δουλειά στο σπίτι μας, στη Νέα Ιωνία, με έπαιρνε στα πόδια του, έπινε το κρασάκι του και μου τραγουδούσε», εξομολογείται η Μαρία Φαραντούρη.
Τον κουβαλάτε μέχρι σήμερα αυτόν τον πρώιμο αποχωρισμό;
«Το έχω δουλέψει, το έχω αναλύσει με ειδικό. Και ασφαλώς πάντα σε συνοδεύει μία ανασφάλεια. Δεν μπορούσα π.χ. το σκοτάδι. Πάθαινα πανικούς. Αλλά σιγά-σιγά το ξεπέρασα και χάρη σε αυτή την όμορφη συντροφικότητα με τον Τηλέμαχο, αισθάνθηκα μια ασφάλεια. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Γιατί, ξέρετε, η πολιομυελίτιδα δεν σε εγκαταλείπει ποτέ», καταλήγει επί του θέματος η Μαρία Φαραντούρη.
