Μια εβδομάδα περίπου μετά τον θάνατο του Αλέξη Κούγια στα 74 του χρόνια από καρκίνο, ο γιος του Χρίστος Κούγιας μίλησε στη Σάσα Σταμάτη για όσα έζησε µε τον κορυφαίο ποινικολόγο.
Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από τον πατέρα σου;
Ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Το τελευταίο δίμηνο εγώ πήγαινα στον Στρατό, έβγαινα µε τους φίλους µου, έκανα ό,τι έκανα και μετά πήγαινα στο δωμάτιό του, όπου ήταν ξαπλωμένος, καθόμασταν και λέγαμε διάφορα. Του έλεγα πώς πάει η ζωή µου, συζητούσαμε τι θα γίνει, μιλούσαμε για τις υποθέσεις που έτρεχε, αλλά και για το ποδόσφαιρο.
Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, αυτές τις μέρες δεν έχω ανέβει ξανά στο δωμάτιό του. Είναι μια τελείως άλλη ζωή χωρίς τον πατέρα µου. Ούτε υπάρχει το να τον πάρω τηλέφωνο. Τώρα που μιλάμε, τέτοια ώρα ήταν στα δικαστήρια, όπου τον έπαιρνα τηλέφωνο. Είναι μεγάλη αλλαγή για µένα. Δεν ξέρω πώς να σου απαντήσω, ειλικρινά. Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω αυτό που συμβαίνει, αλλά σε μεγάλο βαθμό µε βοήθησε πολύ ότι γνώριζα εδώ και δύο εβδομάδες πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα και είχα προετοιμαστεί μέσα µου.
Πρόλαβες να του πεις όλα όσα ήθελες;
Οταν το έμαθα, δεν θα έλεγα ότι αντέδρασα πολύ καλά. Το πήρα πολύ κατάκαρδα και µου είχε πει αυτό που έγραψα: «Μην κλαις, θα τον καθαρίσουμε και τον καρκίνο». Του είπα και άλλα πράγματα προσωπικά που ήθελα. Ισως ο πατέρας µου εκείνη τη στιγμή να κατάλαβε την κατάσταση, γιατί δεν γνώριζε ακριβώς. Δεν μπορείς, άλλωστε, να πεις σε έναν άνθρωπο που είναι τόσο άρρωστος ότι έρχεται το τέλος. Δεν πρέπει να τον αποθαρρύνεις, δεν μπορείς να του πεις να σταματήσει τις θεραπείες, να τα παρατήσει. Πρέπει να του δίνεις κίνητρο καθημερινά ότι όλα πάνε καλά, ακόμα και τις μικρές διαφορές. Τα μικρά θετικά πράγματα που βλέπαμε τα ανεβάζαμε επί χίλια.
Πρόλαβε να σου δώσει κάποιες συμβουλές;
Για το πώς θα ζήσω µόνος µου, υπήρχε πάντα αυτή η κουβέντα. Ολα τα χρόνια είχα μια καθοδήγηση. Ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική η πορεία που θέλω να ακολουθήσω. Εγώ δεν μπορώ να είμαι ο ίδιος άνθρωπος µε τον πατέρα µου. Δεν μπορώ να υποστηρίξω κάποια πράγματα που έκανε. Ηταν ένας εκρηκτικός άνθρωπος και άλλος χαρακτήρας. Ούτε μπορώ να κάνω τον τρόπο ζωής που άρεσε σε αυτόν. Είμαι πιο ήρεμος. Το µόνο που ήθελε οπωσδήποτε και το διευθέτησα αφορά το γραφείο, το οποίο ήθελε να παραμείνει, γιατί είναι η μελλοντική δουλειά για εμένα και τη Μάιρα, την αδελφή µου. Το γραφείο είναι η πραγματική κληρονομιά του, είναι το όνομα του. Το να φαίνεται στο μέλλον στα έδρανα το όνομα Κούγιας θεωρούσε πως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του.
Φάνηκε και στη φωτογραφία που αγκαλιάζεις τη μητέρα και την αδελφή σου σαν να είσαι πλέον ο προστάτης τους.
Δεν ξέρω αν είμαι ο προστάτης, αλλά εγώ έχω πει και στην αδελφή µου και στη μητέρα µου πως θα κάνω ό,τι μπορώ και για τις δύο. Ό,τι χρειαστεί η αδελφή µου, ό,τι χρειαστεί η μητέρα µου, οποιοσδήποτε γενικά είναι στη ζωή µου, αν μπορώ να τον βοηθήσω, µε τον δικό µου τρόπο θα το κάνω.Δεν μπορείς να κάνεις έκπτωση σε αυτά τα πράγματα. Αλλά, όπως έχω πει και στους φίλους µου, επειδή µου λένε πως το αντιμετωπίζω ώριμα, η αλήθεια είναι ότι έχω πονέσει και εγώ και έχω κλάψει πολύ. Όμως, πλέον, δεν μπορώ να µην κάνω κάτι, ειδικά µε τα τρέχοντα ζητήματα που έχουμε στη ζωή µας.
Τελικά, παρότι οι γονείς σου είχαν χωρίσει, είδαμε τη μητέρα σου φανερά συγκινημένη στην κηδεία.
Τη σχέση της μητέρας µου µε τον πατέρα µου όλοι τη γνωρίζουν. Εχει περάσει από χίλια κύματα. Το γνωρίζω και εγώ σε γενικές γραμμές τι συνέβαινε. Όμως, αυτό που πάντα τους ένωνε ήμουν εγώ και η Μάιρα. Προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν, γιατί ήταν ο πατέρας µας και η μάνα µας. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Η μητέρα µου δεν αντιδράει έτσι επειδή έχασε τον πρώτο της έρωτα ή τον άνδρα της.
Αντιδράει έτσι επειδή «έφυγε» ο πατέρας των παιδιών της. Αντιδρά έτσι επειδή τα παιδιά της από εδώ και πέρα θα μεγαλώσουν χωρίς τον πατέρα τους.
