Για ακόμα ένα βράδυ οι κάτοικοι της Ρόδου, της Κέρκυρας, της Καρύστου, και των Δερβανακίων Αχαΐας ήταν αντιμέτωποι με πύρινα μέτωπα, καθώς σημειώθηκαν αρκετές αναζωπυρώσεις με τις επίγειες πυροσβεστικές δυνάμεις και τους εθελοντές να παλεύουν αδιάκοπα για να τις περιορίσουν.
Η Νατάσσα Μποφίλιου μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram συχνά πυκνά μοιράζεται με τους followers της τις σκέψεις της. Αυτή τη φορά δεν άντεξε και ξέσπασε με αφορμή τις πυρκαγιές που έχουν καταστρέψει τεράστιες δασικές εκτάσεις κι έχουν κάψει την περιουσία των συνανθρώπων μας.
Το μήνυμα της Νατάσσας Μποφίλιου
«Το συλλογικό και προσωπικό τραύμα που αφήνει πάνω μας η εγκληματική πολιτική αδυναμία των θεσμών να υπερασπιστούν ανθρώπους και ζώα, είναι αδύνατο να κλείσει. Δεν θα κλείσει ποτέ. Έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια μέσα στο πιο βαθύ πηγάδι. Έχουμε ζήσει το σκοτάδι και μέσα στο σκοτάδι. Κι έρχονται κι άλλα.
Και όλο αυτό είναι ατελείωτο και στις παρέες μας το μόνο που συζητάμε πια, είναι αν θα υπάρξει ξανά μια μέρα που θα δούμε τον ουρανό με αισιοδοξία. Όμως, πέραν του πόνου που κρύβει μια τέτοια σκέψη, είναι και μια βολική παγίδα που μας φέρνει στην αδράνεια και την εγκατάλειψη των ιδεών, των αξιών και του προσωπικού αγώνα απέναντι στο τέρας. Όπως και να λέγεται, ό,τι μορφή κι αν παίρνει.
Χθες, μέσα σε όλα όσα βιώνουμε, βρέθηκα αυτόπτης μάρτυρας ενός σοβαρού ατυχήματος, όχι θανατηφόρου ευτυχώς. Το θύμα, ένας εργάτης. Ένας νέος άντρας που δούλευε σε συνθήκες καύσωνα απαγορευτικές, για το μεροκάματο (φυσικά έπραξα τα δέοντα). Βλέπουμε παράλληλα με την τραγωδία της φωτιάς, τι γίνεται στην Πάτρα…
Ναι, είμαστε αβοήθητοι. Ανεπαρκές κράτος. Ανεπαρκής πρόνοια. Έχουμε όμως την αλληλεγγύη! Έχουμε ο ένας τον άλλο. Το βλέπεις παντού ότι υπάρχει ακόμα -ο άνθρωπος-. Έχουμε την κοινωνική συνθήκη που οφείλει να μας ωριμάσει και να μας συσπειρώσει. Κοιτάμε με δέος όλα τα αδέρφια μας που τρέχουν εθελοντικά να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί σε κάθε κοινωνική πάλη και είμαστε μαζί τους.
Δίπλα σε όσους τους καίνε τα σπίτια, τους παίρνουνε τα σπίτια, τους εξορίζουν ως παρίες από τον κοινωνικό ιστό. Γιατί η ζωή είναι ευθύνη μας. Η φύση είναι ευθύνη μας, τα ζώα είναι ευθύνη μας και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Έχουμε μια σπουδαία ευθύνη.
Ο καθένας από το μετερίζι του και με τις δυνατότητές του. Κι αυτό οφείλει να μας σηκώνει. Να μας σηκώνει στη ζωή. Όλη μας η ενέργεια και η αγωνία σε όλους του τόπους και τα πλάσματα που βάλλονται αυτές τις ώρες. Δρούμε και αντιδρούμε».
