Ώρα 20.15. Ένα χρόνο πριν. Η Θώμη, η Χρύσα και η Αναστασία Πλακιά, οι δίδυμες αδερφές και η ξαδέρφη τους, απ΄ το Καστράκι Καλαμπάκας επιβιβάζονται απ’ τον σταθμό της Καλαμπάκας στο τρένο για Παλαιοφάρσαλο. Από εκεί, περίπου μισή ώρα αργότερα, θα πάρουν το μοιραίο τρένο.
Ένα χρόνο μετά, ίδια ώρα, ίδιο σημείο, οι γονείς τους ανοίγουν την αγκαλιά τους στον κόσμο που πονάει με την απώλειά τους. Και με όλες τις απώλειες. Μαύρα μπαλόνια, κεριά, λουλούδια και φαναράκια. Θυμίζει Μ. Παρασκευή, Επιτάφιο…
Χειροκρότημα δυνατό, όταν ο Νίκος και ο Δημήτρης Πλακιάς μιλούν για δικαιοσύνη, για τιμωρία, για φως σε κάθε πτυχή της δολοφονίας, όπως την αποκαλούν, των παιδιών τους.
Η Καλαμπάκα σπαράσσεται. Ο κόσμος ποτάμι. Συμμαθητές, καθηγητές και φίλοι των κοριτσιών, όλες τους στα 20 μόλις χρόνια τους, μιλούν γι αυτές. Δίνουν υπόσχεση πως δεν θα ξεχάσουν. Πως θα είναι δίπλα στον αγώνα των γονιών τους μέχρι το τέλος.
Εκεί βρίσκεται και η μητέρα του Βάγιου απ’ την Καρδίτσα και της Κλαούντια απ’ τη Λάρισα. Άνθρωποι, ψυχές, φιγούρες που συνδέθηκαν για πάντα μέσα απ’ την τραγωδία, την οδύνη, την ασύλληπτη απώλεια.
